مرزهای مشترک

در برابر عنوان نخواسته ام علامت سوال بگذارم، چون بدیهی است که چرا در فضای مجازی نیستم، اما نوشته ام چرا، چون این بداهت بسیط و نامعین است. سخت می توانم از دلایل شخصی و روحی ام درباره اش بنویسم یا بگویم. وقتی کسی از دوستان یا آشنایان می پرسد چرا در هیچ گروهی (حتی به زعم آنها گروه های مفید) نیستم، یا چرا در هیچ شبکه ای فعالیتی ندارم، واقعا نمی توانم جواب سرراستی بدهم و مجبورم بگویم اهلش نیستم یا بلد نیستم، چنین پاسخی فارغ از اینکه چندان حقیقت ندارد، به شدت مبهم و چندپهلو است و به مخاطب اجازه می دهد برداشت غلطی از حرفم داشته باشد. دلیل اینکه در شبکه های ارتب مرزهای مشترک...

رودست خورده بودم. عاصی و طلبکار رفتم سراغش، مقابل میزش ایستادم، و هرچه را باید می گفتم با تمام دلایلم گفتم، یکی دو بار صدایم را بلند کردم که صدای بلند مردانه اش را به رخم نکشد و بداند که نترسیده ام، تا آخرین کلمه ام را گفتم، مجبور شد حق و حقوقم را کامل و نقدا بپردازد. توهین کرد؛ قراردادمان را کوبیدم روی میزش، و فقط گفتم: یکبار دیگر بخوانش! از دفترش زدم بیرون. حقم را گرفته بودم. باد خنک هم می وزید، نخواسته بودم در این موضوع از شخص دیگری کمک بگیرم. همه چیز تمام شده بود. رفتم همان جای همیشگی، یکی دوساعت نشستم و به همه چیز فکر کردم، به آدم بی اخلاق و بدحسابی که مرزهای مشترک...

به طرز غریبی دلم می خواهد تن بدهم به سرزنشِ دیگری.. در شرایطی که می دانم تا مدت محدودی مثلا دو هفته ی دیگر باید حد مشخصی از پایان نامه را معلوم کرده باشم و برای گفتگو با استاد راهنما آماده باشم، حوصله ی خواندن و بدتر از آن نوشتن را ندارم. و در شرایطی که می دانم تنها یک هفته به پایان کلاس های محدود و مفید شهریور ماه باقی مانده، توان شرکت در کلاس را ندارم. درس ها را می خوانم، پیشرفت و انگیزه ی خوبی هم دارم اما شرکت در کلاس و هم صحبتی با هم کلاسی ها و آن روند سریع و فرز استاد، توان روحی ای می طلبد که به طرز ناگهانی فاقدش هستم. و در شرایطی که می دانم تا ابتدای مهر مرزهای مشترک...